Beton komórkowy

Otrzymuje się go przez wprowadzenie gazu, zwykle powietrza, pod odpowiednim ciśnieniem do plastycznej mieszanki cementowej, w wyniku czego powstają w nim jednorodne pory zwane komórkami.
Zalety to dobra izolacyjność cieplna, łatwość obróbki (można go przecinać piłą, wbijać gwoździe, wycinać w nim otwory, co ułatwia wykonanie instalacji), niewielka masa w porównaniu do innych materiałów ściennych oraz przystępna cena. Wadami są duża nasiąkliwość, kruchość i stosunkowo niska wytrzymałość na ściskanie.

Bloczki wykorzystywane są do budowy ścian zewnętrznych i wewnętrznych o grubości 12-40 cm, natomiast płytki stosuje się przy pracach wykończeniowych. Typowe wymiary bloczków wynoszą 58 x 24 x 12cm (ściany działowe), 58 x 24 x 24 cm (ściany wewnętrzne i zewnętrzne nośne dwuwarstwowe) oraz 58 x 24 x 36,5cm (ściany jednowarstwowe). Ze względu na gęstość do najpopularniejszych należą klasy 400, 500, 600 i 700.
Charakteryzuje się dużą dokładnością wymiarową, zatem do łączenia elementów można używać cienkowarstwowych zapraw klejowych.

Jedną z odmian betonu komórkowego jest Ytong firmy Xella. Dodatek proszku lub pasty aluminiowej powoduje powstanie w betonie pęcherzyków powietrza, czemu produkt zawdzięcza swą lekkość.
W ścianie z bloczków Ytong spoinowanie pionowe zostało zastąpione przez system pióro-wpust. Dodatkowo w powierzchniach czołowych wyfrezowane są uchwyty ułatwiające przenoszenie i ustawianie bloczków.
Uzupełnieniem bloczków są dodatkowe elementy o zbliżonej do nich przewodności ciepła, takich jak systemowe nadproża, kształtki U i elementy docieplenia wieńca. Efektem jest możliwość wykonania ściany jednolitej pod względem termicznym.